Στίχοι:

Δυο χρόνια τώρα έχει χαθεί η λογική

σήμα κινδύνου εκπέμπω για να ακουστεί.

Τα αυτονόητα είναι πια σε αμφισβήτηση

και η διαστροφή γίνεται διαφήμιση.

Κι αν η ζημιά δεν είναι ανεπανόρθωτη

στην ιστορία θα μείνει ως πράξη ασυγχώρητη

το ότι καλύψαμε των παιδιών μας τα χαμόγελα

και τα φορτώσαμε με βάρος κι ενοχές.

Ενώ θα έπρεπε να σπέρνουμε απλόχερα

Αγάπη κι όχι φόβο μέσα στις καρδιές

Αγάπη δίχως δισταγμούς και αναστολές

Μα έτσι μάλλον πρέπει να εκπαιδευτούν

του αύριο οι πολίτες για να υπακούν.

Μα η παράνοια δε σταμάτησε εκεί

αφού ο φόβος είχε τόσο ριζωθεί,

Στους ασθενείς μας το χέρι δεν κρατήσαμε

και τους νεκρούς μας δεν αποχαιρετήσαμε,

φοβούμενοι ενός ιού την επιμόλυνση κρατήσαμε απόσταση.

Κάτι δεν πάει καλά…

Ξύπνα!

Δεν υπάρχει άλλος χρόνος.

Ξύπνα!

Πόσο να παλεύω μόνος…

Σήκω!

Στον καθρέφτη για κοιτάξου

το μέλλον των παιδιών σου για φαντάσου…

Ψάξε!

Όσα μπορείς να θυσιάσεις, πράξε!

Κι αν πονέσεις, μη δειλιάσεις.

Μίλα!

Θέλει αρετή και τόλμη τη στιγμή που γύρω σου θα πέφτουν όλοι.

Από παράλογες και άλογες φωνές,

που του κακού μοιάζουν να είναι πρεσβευτές.

Μοιράζουν δώρα και τα πλήθη συγκινούν,

ώσπου να εξομοιωθούν στο φρόνημα, να αποπροσανατολιστούν επώνυμα,

να γίνουν έρμαια στη χειραγώγηση, στρατιωτάκια προς επιθεώρηση.

Το μέλλον των παιδιών σου για φαντάσου…

Ένα μέλλον που θέλει ανθρώπους να ζούνε σαν άλογα πρόβατα,

δούλοι με τη θέλησή τους και εξαρτημένοι από επιδόματα.

Να λατρεύονται και από τα σώματα, να ψάλλονται και από τα πτώματα

την ηδονή κυνηγώντας στης φιλαυτίας τα χαρακώματα.

Ένα μέλλον που θέλει το ανθρώπινο είδος να αναβαθμίζεται

με αντάλλαγμα το αυτεξούσιο όλος ο κόσμος να του χαρίζεται.

Κι έτσι να γίνονται δυνατότεροι κι εξυπνότεροι σύγχρονοι σκλάβοι,

προϊόντα προς κατανάλωση χωρίς να το ’χουνε καν καταλάβει.

Κι άλλοι πάλι ετοιμάζονται ήδη για μια κοινωνία που θα ’ναι ερμαφρόδιτη.

Παρά φύσιν σχέσεις νομιμοποιούνται και παιδεραστές βγαίνουν αλώβητοι.

Ψυχές ανορθόγραφες τα μάθανε όλα στραβά και αλλάξαν νοήματα.

Σώματα, μνήματα…χάθηκαν στα κύματα…