Του Ζιαζιά Κωνσταντίνου, Αρχηγού ΓΕΣ ε.τ.
Τον Ιούλιο του 1974 στην Κύπρο διεπράχθη μια από τις απεχθέστερες ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ σε βάρος του Έθνους των Ελλήνων. Μια ακόμη εθνική τραγωδία με την θαλασσοφίλητη Κύπρο να παίρνει τη θέση της, και χωρίς ίχνος υπερβολής, δίπλα στον εθνικό οδυρμό του 1453 και στα ματωμένα χώματα του 1922.
Τα όσα συνέβησαν στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974, έχουν μια κυρία γενεσιουργό αιτία είναι τα αποτελέσματα εμφυλίων παθών και εμφύλιου διχασμού, είναι αποτέλεσμα της αιώνιας κατάρας του ελληνισμού, της διχόνοιας. Η διχόνοια, η αχιλλειος πτέρνα των Ελλήνων, που «βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή, καθενός χαμογελάει, πάρ’ το, λέγοντας, και συ» και πολύ συχνά οι Έλληνες «παίρνουν» αυτό το σκήπτρο. Είναι αποτέλεσμα των γεωστρατηγικών συμφερόντων των δήθεν συμμάχων μας και των ντόπιων ραγιάδων…
Οταν οι Έλληνες ενωθήκαμε σε κοινό αγώνα μεγαλουργήσαμε κι αναδείξαμε Ήρωες. Αναδείξαμε τις αξίες του Ελληνισμού, την ελευθερία, την αυτοθυσία, την ανδρεία, τον αλτρουισμό και τον ηρωισμό, την αξιοπρέπεια, τον αλληλοσεβασμό και την ανιδιοτέλεια, την αγάπη και τη δικαιοσύνη. Οταν φώλιασαν η διχόνοια και ο διχασμός ανάμεσά μας γέννησαν φριχτούς εφιάλτες και εθνικό αλληλοσπαραγμό.
Η διχόνοια μας έφερε τις δήθεν «προστάτιδες δυνάμεις», χωριστήκαμε σε φατρίες, προσδεδεμένοι σε άρματα ξένων κρατών και συμφερόντων για να φτάσουμε στο σημείο να δεχόμαστε σήμερα έξωθεν πιέσεις και εντολές σε ζωτικά θέματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής.
Η Άγκυρα και σήμερα επιδεικνύει άκρατη αδιαλλαξία για την επίλυση του ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ, το οποίο, άπαντες θα πρέπει να αντιληφθούν και να υπενθυμίζουν σε όλους τους Διεθνείς Οργανισμούς, σε όλους τους Συμμάχους μας, ότι δεν είναι θέμα μεταξύ της ελληνικής πλειοψηφίας και της τουρκικής μειοψηφίας. Το Κυπριακό είναι θέμα παράνομης τουρκικής εισβολής, κατοχής, εθνοκάθαρσης και εποικισμού.
Δυστυχως όμως η Κυπριακή και Ελλαδική ηγεσία περιορίζονται στις επαναλαμβανόμενες, εδώ και μισό αιώνα περίπου, «εκδηλώσεις μνήμης και τιμής υπέρ των πεσόντων και αγνοουμένων αξιωματικών και οπλιτών κατά την τουρκική εισβολή», που βέβαια πρέπει να πραγματοποιούνται, οι πεσόντες όμως θα δικαιωθούν μόνο αν σύσσωμος ο Ελληνισμός ενωμένος απωθήσει τον εχθρό και απελευθερώσει την κατεχόμενη Κύπρο. Οι επίσημες τελετές, τα μνημόσυνα και τα δάκρυα δεν ταιριάζουν στους προδομένους ήρωες του 1974, που έδωσαν τη ζωή τους για να μην περάσουν οι Τούρκοι.
Αλλά στην Αθήνα, η πολιτική ελίτ θεωρεί την Κυπριακή Δημοκρατία «άλλο κράτος». Θεωρεί ότι η Κύπρος «κείται μακράν». Θεωρεί ότι 900.000 Ελληνοκύπριοι μπορούν να αντιμετωπίσουν μόνοι τους το «τουρκικό θηρίο», χωρίς τη βοήθεια της μητέρας πατρίδας. Θεωρεί μοναδική λύση τη δημιουργία μιας Διζωνικής – Δικοινοτικής Ομοσπονδίας στην οποία, μέσω του veto των Τουρκοκυπρίων, η Άγκυρα θα ελέγχει πολιτικά ολόκληρο το νησί, στην οποία ο καθένας δίνει το δικό του περιεχόμενο…
Η πρόσφατη «μετατροπή» της Κύπρου σε «συντεταγμένες», στα επιχειρησιακά σχέδια του ΝΑΤΟ κατόπιν απαίτησης της Άγκυρας, δεν τιμά τόσο την Κύπρο ως κρατική οντότητα, οσο και το πολιτικό σύστημα της Χώρας μας που σιώπησε εκκωφαντικα, στο όνομα της δήθεν «νέας» ελληνοτουρκικης φιλίας…
Η Κύπρος δεν είναι γεωτεμάχιο για να ειναι συντεταγμένες. Είναι Χώρα, όχι χώρος. Η Κύπρος είναι Κράτος, μέλος του ΟΗΕ και της ΕΕ, της οποίας το βόρειο τμήμα είναι υπό παράνομη Τουρκική κατοχή.
Δυστυχως διαχρονικά το πολιτικό σύστημα στην Χώρα μας δε θέλει να αντιληφθεί ότι η Κύπρος είναι ΤΟ ΠΡΟΚΕΧΩΡΗΜΕΝΟ ΦΥΛΑΚΙΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ…
ΟΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΣΗΜΕΡΑ, ΟΣΟ ΠΟΤΕ ΑΛΛΟΤΕ, ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΕΝΟΤΗΤΑ, ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ,ΤΗΝ ΜΕΓΙΣΤΗ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗ ΚΑΙ ΟΜΟΨΥΧΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΙΘΥΝΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΝΑ ΘΕΤΟΥΝ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΚΟΜΜΑΤΑ, ΕΤΑΙΡΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ…