“Ἑλλάδα μὴ μᾶς ξεχάσεις!”

Ἀνοιχτὴ Ἐπιστολὴ ἀπὸ ἕναν Ὀρθόδοξο Ἕλληνα τῆς Συρίας, ἐπιζώντα τῆς δολοφονικῆς ἐπίθεσης στὴν ἐκκλησία τοῦ Προφήτη Ἠλία:

“Ὅταν ἤμουν παιδὶ καὶ μεγάλωνα μέσα στὴν ἀποξένωση ποὺ ἔφερναν ὁ ἐξισλαμισμὸς καὶ ὁ ἐκαραβισμός, ρώτησα κάποτε τὴ γιαγιά μου:
«Γιατί δὲν ἔχουμε δικό μας κράτος;»
Χαμογέλασε καὶ μοῦ εἶπε:
«Ἔχουμε. Εἶναι πίσω ἀπὸ τὴ θάλασσα. Λέγεται Ἑλλάς. Εἶναι ὅλοι Ρωμιοὶ ἐκεῖ. Καὶ παντοῦ βλέπεις εἰκόνες.»
«Πῶς μοιάζουν;» τὴ ρώτησα.
«Σὰν ἐσένα. Καφετιὰ μάτια, καστανᾶ μαλλιά, γνώριμα πρόσωπα.»
«Τί τρῶνε;»
«Ὅ,τι κι ἐμεῖς – ντολμάδες, ἐλιές, καὶ πίνουν οὖζο ὅπως ἐμεῖς πίνουμε ἀράκ.»
«Καὶ πῶς χορεύουν;»
«Χορεύουν σὲ κύκλο, ὅπως ἐμεῖς τὴ ντάμπκε. Καὶ ἀγαποῦν τὶς εἰκόνες, ὅπως ἐμεῖς.»
Χθές, παραλίγο νὰ τὴ συναντήσω ξανά. Ἡ γιαγιά μου ἔφυγε ἀπ’ τὴ ζωὴ τὸ 2005.
Ἐγὼ ἐπέζησα τῆς βομβιστικῆς ἐπίθεσης στὸν Ἅγιο Ἠλία γιὰ λίγα δευτερόλεπτα.
Ἂν εἶχα πεθάνει, ξέρω τί θὰ μοῦ ἔλεγε:
«Μὴν ἀνησυχεῖς. Ἡ χώρα πίσω ἀπ’ τὴ θάλασσα, ἡ Ἑλλάς, θὰ σᾶς βοηθήσει.»
Ἀλλὰ ἔζησα. Καὶ σήμερα τῆς λέω:
«Ἂν πεθάνω στὴν ἑπόμενη ἐπίθεση, θὰ σοῦ πῶ:
Γιαγιά, ἀκόμα περιμένουμε.»
Ἑλλάδα, δὲν εἶσαι μιὰ ξένη χώρα γιὰ ἐμᾶς.
Εἶσαι ἡ οἰκογένειά μας, τὸ παρελθόν μας, ἡ ἐλπίδα μας.
Δὲν ζητᾶμε λεφτά.
Δὲν ζητᾶμε βίζες.
Ζητᾶμε τὴ φωνή σου.
Τὴ δύναμη τῆς διπλωματίας σου.
Τὴ δύναμη τῆς ἱστορίας σου.
Μπορεῖς νὰ καλέσεις ἔκτακτη συνεδρίαση τοῦ ΟΗΕ γιὰ τὴ σφαγὴ τῶν Χριστιανῶν τῆς Συρίας.
Καὶ πρέπει νὰ τὸ κάνεις τώρα.
Αἱμορραγοῦμε ἀκόμα.
Περιμένουμε ἀκόμα.
Πιστεύουμε σὲ ἐσένα.
Μὲ πόνο καὶ ἐλπίδα,
Ντάνι Μ.
Ἐπιζὼν τῆς σφαγῆς στὸν Ἅγιο Ἠλία”