Ὁ κόσμος ποὺ ξημερώνει μπροστά μας δὲν εἶναι ἁπλῶς τεχνολογικὸς· εἶναι ἀποκαλυπτικός. Δὲν ἔρχεται ὡς ἐπανάσταση, ἀλλὰ ὡς ἀντικατάσταση — ἀργή, μεθοδική, ἀθόρυβη. Δὲν γκρεμίζει τὰ πρόσωπα μὲ βία, ἀλλὰ τὰ διαβρώνει μὲ λογική, μὲ δίκτυα, μὲ ψηφιακὴ εὐταξία. Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου δὲν ἀπειλεῖται μὲ βασανιστήρια ὅπως σὲ ἄλλες ἐποχές, ἀλλὰ μὲ λήθη, ἀριθμητικοποίηση, ἀποπροσωποποίηση. Ἡ ἐποχή μας δὲν ζητᾶ νὰ μαρτυρήσεις μὲ αἷμα, ἀλλὰ νὰ συμβιβαστεῖς μὲ χαμόγελο.

Στὸ πλαίσιο αὐτό, ἡ υἱοθέτηση ἑνὸς «προσωπικοῦ ἀριθμοῦ» ἀπὸ τὸ κράτος, δὲν εἶναι ἁπλῶς διοικητικὴ μεταρρύθμιση. Εἶναι πνευματικὸ γεγονός. Ὄχι γιατί τὸ ψηφίο ἐμπεριέχει ἀπὸ μόνο του τὸ κακό, ἀλλὰ γιατί ἀποκαλύπτει τὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς: τὸ πρόσωπο ἐξαφανίζεται. Ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ διαλύεται μέσα στὸ μητρῶο. Ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀναγνωρίζεται πιὰ ἀπὸ τὸ ὄνομά του, ἀπὸ τὴ μνήμη, ἀπὸ τὴ σχέση, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ σύστημα ποὺ τὸν ἐντάσσει καὶ τὸν διεκπεραιώνει.

Ἡ Ἐκκλησία, ἐν μέσῳ αὐτῆς τῆς μεταβολῆς, καλεῖται νὰ μιλήσει. Ὄχι νομικά. Ὄχι διοικητικά. Ὄχι ἐκκλησιαστικοπολιτικά. Ἀλλὰ προφητικά. Γιατί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι πιὸ κοφτερὸς ἀπὸ δίκοπο μαχαίρι, καὶ διαπερνᾶ καρδιές, ἐποχὲς καὶ σιωπές. Ἡ σιωπή Της, ὅταν πρόκειται γιὰ τέτοιες ἀλλοιώσεις τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, δὲν εἶναι ἁπλῶς παραίτηση. Εἶναι ἀποδοχή.

Καὶ ἐμεῖς, τὰ μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, δὲν ἀναζητοῦμε τὴν ἔνταση, οὔτε τὴν ἀντιπαράθεση. Ζητοῦμε διάκριση. Ζητοῦμε φωνή. Ζητοῦμε τὸν ποιμένα ποὺ δὲν εἶναι ὑπάλληλος τοῦ αἰῶνα, ἀλλὰ μάρτυρας τοῦ Ἀρνίου. Ἐκεῖνον ποὺ δὲν θὰ σιωπήσει μπροστὰ στὸ Θηρίο, ὅποια μορφὴ κι ἂν αὐτὸ λάβει — εἴτε εἶναι καταστολή, εἴτε εὐδαιμονία, εἴτε ἁπλῆ «ψηφιακὴ διευκόλυνση».

Συνέχεια κειμένου