Ἡ θέληση τοῦ ἀνθρώπου κατακτήθηκε ἀπό τό διαβολικό πνεῦμα, πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο ὅλο καί πιό βαθειά στήν δαιμονική ἀγκαλιά.        

                                                                                   

Ἰδού ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο οἱ ἄνθρωποι δέν μποροῦν νά ἀντέξουν νά ποῦν ἕνα «ὄχι» καί μπαίνουν στήν διαδικασία τῶν νέων ταυτοτήτων. 

                                                                        

Αὐτὴ ἡ γῆ μέσα στήν ὁποία ζοῦμε, λατρεύει τὴν ὑπακοὴ στὴ χάρη τῶν ἀνθρώπων καί ὄχι στὴ Θεία χάρη, καί γι᾿ αὐτὸ ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἀπαιτοῦν ὑπακοή, δὲν κάνουν κἄν ὑπακοὴ στὸ Θεό.         Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ διακρίνει τὴν ταπεινότητα.

Ἐμεῖς ἔχουμε ταπείνωση, ὅταν οἱ ἄλλοι προσπαθοῦν νὰ μᾶς ἐπιβληθοῦν;

 

20 Μαΐου 2025

Ἂν γνωρίζαμε πῶς θά μποροῦσαν νά εἶναι τά πράγματα κανονικὰ, δὲν θὰ εἴχαμε ὅλα αὐτὰ τὰ χάλια, δὲν θὰ ὑπῆρχαν νοσοκομεῖα, δὲν θὰ ὑπῆρχαν ἰατρεῖα, δὲν θὰ ὑπῆρχαν ὅλο αὐτὸ ποὺ γίνεται μέσα στὸν κόσμο. Θὰ ὑπῆρχε μόνο ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία θὰ θεράπευε ἀδιαλείπτως καὶ θὰ θεράπευε μὲ τὸ σταύρωμα καὶ μὲ τὴν προσευχή, μὲ τὴν εὐχή, μὲ τὸ ἄκουσμα τῆς ψυχῆς ἐξ οὐρανοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο (ἐπειδή θά στρέφεται ὁ οὐρανός πρός τόν ἄνθρωπο εἰσακούοντας τήν προσευχὴ του).

Διότι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι μέσα στὴν γῆ χάσαμε τὴ γραμμή μας, χάσαμε τὸ δρόμο μας, χάσαμε τὴν εὐθυγράμμισή μας πρὸς τὴν Χάρη τὴν Ἅγια, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.  Ἐμεῖς λατρέψαμε τὰ γήινα καὶ λατρεύουμε τὰ γήινα, ἐμεῖς θέλουμε νὰ μᾶς κάνουν ὑπακοή. Ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι ἔχουν τὴν ἐξουσία λένε στὸν λαὸ: κάνε ὑπακοὴ, καὶ τὰ ὑπόλοιπα τὰ διορθώνει ὁ Θεός. Ὅμως ἡ ὑπακοὴ πρέπει νά γίνεται ὅταν εἶναι μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ· ὄχι μὲ τὴν χάρη τῶν ἀνθρώπων. Καὶ σήμερα αὐτὴ ἡ γῆ μέσα στήν ὁποία ζοῦμε, λατρεύει κάτι, τὴν ὑπακοὴ στὴ χάρη τῶν ἀνθρώπων καί ὄχι στὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς καὶ ὅλοι αὐτοὶ ποὺ λένε ὑπακοή, ὑπακοή, ὑπακοή, δὲν κάνουν κἄν ὑπακοὴ στὸ Θεό, δὲν ξέρουν πῶς εἶναι ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ.

Γιατί, ἂν ξέρανε, δὲν θὰ βάζανε τὸν κόσμο, οὔτε σὲ ἐμβολιασμούς COVID, οὔτε σὲ νέα ταυτότητα, οὔτε σέ προσωπικοὺς ἀριθμοὺς, οὔτε καὶ στὸ τσιπάρισμα ποὺ πᾶνε στὴ συνέχεια.

Καὶ γιὰ νὰ καταλάβουμε σὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ γίνονται, ὅλα πᾶνε τό ἕνα πίσω ἀπὸ τὸ ἄλλο. Αὐτὸς ποὺ πῆρε τὴ νέα ταυτότητα, πῶς θὰ ἀρνηθεῖ νὰ πάρει τὸν προσωπικὸ ἀριθμό; Ἤ αὐτὸς ποὺ πῆρε τὸν προσωπικὸ ἀριθμὸ μὲ τὴ νέα ταυτότητα, πῶς θὰ ἀρνηθεῖ νὰ πάρει τὸ τσιπάρισμα; Ἀφοῦ ἔχει μπεῖ στὴν θηλειὰ καὶ εἶναι ἕτοιμος νὰ τραβήξει τὸ σχοινί, πῶς μπορεῖ νὰ σωθεῖ ἡ ψυχή, ἀφοῦ ἔχει μπεῖ μέσα στὴ μέγγενη; Μπορεῖ νὰ ἀποτραβηχτεῖ; Δὲν εἶναι καθόλου εὔκολο˙ ἀφοῦ θέλει, τὸ ζητάει ἡ ψυχή του, καὶ αὐτὸ θέλει. (Θέλει δηλαδή ἡ ψυχή τή θηλειά, τή νέα ταυτότητα, τόν προσωπικό ἀριθμό καί μετά τό τσιπάρισμα· τό πονηρό πνεῦμα ἔχει ἐπιδράσει στή θέληση τοῦ ἀνθρώπου· ἡ θέληση τοῦ ἀνθρώπου κατακτήθηκε ἀπό τό διαβολικό πνεῦμα, γι᾿ αὐτό καί στό ἕνα ἀκολουθεῖ τό ἄλλο, καί δέν μπορεῖ νά πεῖ ὄχι καί δέν μπορεῖ νά βγεῖ ἀπό τή διαδικασία πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο ὅλο καί πιό πολύ, ὅλο καί πιό βαθειά στήν δαιμονική ἀγκαλιά).

Δὲν μπορεῖ νὰ ἀντέξει νὰ πεῖ ἕνα «ὄχι». Ἀφοῦ δὲν ἔχει πεῖ «ὄχι» στὴ νέα ταυτότητα, δὲν ἔχει πεῖ «ὄχι» στὸν προσωπικὸ ἀριθμό, θὰ πεῖ ὄχι στὸν τσιπάρισμα; Ἀφοῦ σοῦ λέει: «Πῶς θὰ ζήσω;». Βλέπει τὸ γήινο˙ δὲν βλέπει τὸ ἐπουράνιο. Ἀγνοεῖ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ. Ἀγνοεῖ τὴν Χάρι τοῦ Χριστοῦ. Ἀγνοεῖ τὴν Χάρι τῆς Παναγίας. Ἀγνοοῦμε τὰ πάντα, γιὰ τὰ γήινα (ἐπειδή ὑπάρχει ἡ ἐξάρτηση ἀπό τά γήϊνα).

Καὶ γι’ αὐτὸ βλέπουμε καὶ τὰ χάλια μας. (Γι᾿ αὐτό δηλαδή ἔχουμε αὐτά τά χάλια). Ἅμα δοῦμε γύρω μας· μοναστήρια μὲ λίγους μοναχούς, μὲ λίγες μοναχές. Ἅμα δοῦμε γύρω μας, (τί θά δοῦμε;) Πολλὲς ἐκκλησίες, ἀλλὰ δὲν ὑπάρχουν μέσα λειτουργοί. Ἅμα δοῦμε γύρω μας, (τί θά δοῦμε;) πολλὰ προσκυνήματα, ἀλλὰ δὲν ὑπάρχουν μέσα ἄνθρωποι νὰ λειτουργοῦνται, λειτουργοὶ νὰ λειτουργοῦν, δὲν ὑπάρχουν μέσα ἄνθρωποι γιὰ νὰ τὰ ὑπηρετήσουν ὅλα αὐτά. Αὐτὸς εἶναι ὁ καθρέπτης τῆς πίστεώς μας. Ἀφοῦ βλέπουμε καὶ ἀδειάζουν τὰ μοναστήρια, ἀδειάζουν οἱ μονές, τὰ ἀσκητήρια ἀπὸ μοναχοὺς καὶ μοναχές, ἀπὸ ἀσκητὲς καὶ ἀσκήτριες. Βλέπουμε τὴ γύμνια τῆς πίστεώς μας. Βλέπουμε τὴν ἀπιστία μας.

Γιατί ἂν βλέπαμε παλιὰ, (τότε) ποὺ ἐπίστευαν οἱ ἄνθρωποι μὲ θερμὴ πίστη πρὸς τὴν Xάρι τοῦ Θεοῦ. (τί θά  βλέπαμε;) Πολλοὶ μοναχοί, πολλὰ μοναστήρια, πολλοὶ ἀσκητές, πολλὲς ἀσκήτριες, πολλοὶ μάρτυρες, πολλὲς μαρτύρισσες. Αὐτὸ ἀκριβῶς δείχνει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ.

Ἐμεῖς καλυβόμαστε ὅμως σὲ μία λέξη. Σὲ αὐτὸ ποὺ δὲν μᾶς συμφέρει. Καὶ καλύπτονται καὶ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν τὴν ἐξουσία. Γιατί νὰ ξέρουμε ἄλλο ἡ ἀνθρώπινη ἐξουσία καὶ ἄλλο ἡ ἐξουσία τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀνθρώπινη ἐξουσία εἶναι προσωρινή. Ὅμως ἡ ἐξουσία τοῦ Θεοῦ εἶναι αἰώνια, ἀκατάπαυστη, διάχυτη, διάπλατη. Καὶ διασκορπίζεται σὲ ὅλη τὴν οἰκουμένη, στὶς ψυχὲς ποὺ θέλουν νὰ ὑπηρετήσουν τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ. Στὶς ψυχὲς ποὺ διψᾶνε νὰ γνωρίσουν τὸν Χριστό. Στὶς ψυχὲς τὶς ὁποῖες θέλουν τὴν εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ. Στὶς ψυχὲς τὶς ὁποῖες ἔχουν θερμὴ πίστη γιὰ τὴν Ἅγια Σωτηρία τῆς ψυχῆς τους. Γιὰ τὴν Ἅγια Σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου. Γιὰ τὴν Ἅγια Σωτηρία ὅλης τῆς οἰκουμένης. Ἔχουν θερμὴ πίστη πρὸς τὴν Χάρι τῆς Ἁγίας Τριάδος. Αὐτὸ πρέπει νὰ καταλάβουμε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ζοῦμε πάνω στὴ γῆ.

Ζητᾶμε πράγματα ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ χωρὶς διάκριση καὶ χωρὶς ἕνα διακόνημα. Ζητᾶμε πράγματα ἀπὸ τὸ Θεό, τὰ ὁποῖα τὰ θέμε μόνο γιὰ τὴ δικιά μας εὐχαρίστηση.Ὄχι γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι τὸ μεγάλο πρόβλημα στὸν ἄνθρωπο τὸν σημερινό. Προσεύχεται, ἀλλὰ δὲν ξέρει τί θὰ ζητήσει. Προσεύχεται, ἀλλὰ δὲν θέλει καὶ εὐθύνη ἀπέναντι στὸν Θεό. Προσεύχεται, ἀλλὰ φοβᾶται τὴν εὐθύνη. Τὰ θέλει ὅλα νὰ εἶναι ἁπλά. Τὰ θέλει ὅλα νὰ εἶναι χωρὶς εὐθύνη. Τὰ θέλει ὅλα νὰ εἶναι χαλαρά.

Ὁ Θεὸς εἶναι χαλαρὸς μὲ ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους, γιατί βλέπει ὅτι δὲν εἴμαστε δυνατοί. Βλέπει τὴν ἀδυναμία μας. Βλέπει ὅτι τὸν ἀπαρνιόμαστε. Καὶ πάλι εὐελπιστεῖ. Ὑπομένει. Καὶ πάλι μᾶς συγχωρεῖ. Καὶ πάλι περιμένει τὴ μετάνοιά μας. Ἐμεῖς ὅμως κάνουμε μετάνοια; Πάλι περιμένει νὰ συγχωρέσουμε τὸν ἐχθρό μας, τὸν ἀδελφό μας. Ἐμεῖς συγχωροῦμε; Πάλι (ὁ Θεός) περιμένει νὰ ἀγκαλιάσουμε αὐτοὺς ποὺ δὲν μᾶς ἔχουν ἀγκαλιάσει. Ἐμεῖς τοὺς ἀγκαλιάζουμε; Πάλι περιμένει νὰ ἔρθουμε στὴν ταπείνωση, ἀφοῦ ἐμεῖς εἴμαστε ὑπερήφανοι καὶ δὲν ταπεινωνόμαστε.

Πῶς μποροῦμε νὰ ἔχουμε τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ εἴμαστε πεπτωκότες καὶ εἴμαστε καὶ ἐγωιστὲς; Ἐνῶ βλέπουμε ὅτι ὁ Θεάνθρωπος καὶ Δεσπότης Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἦρθε εἰς τὴ γῆ, ἀλλὰ πὼς ἦρθε; Μὲ ἁπλότητα. Πῶς ἦρθε; Μὲ ἕνα χιτῶνα. Ποῦ περπάτησε; Περπάτησε σὲ δρόμους πού δὲν μποροῦσαν νὰ περπατήσουν οἱ ἄνθρωποι πού ἔκαναν τά σωστά πρός τόν Θεόν (οἱ δίκαιοι). (Ἰωάννου Δ΄, Ἡ συνάντησις μὲ τὴν Σαμαρείτιδα). Μὲ ποιοὺς ἐκάθισε; Μὲ τοὺς ἁμαρτωλούς. Ποιοὺς εὐλόγησε; Ὅλα τὰ ἔθνη τοῦ κόσμου. Ποιοὺς ἀγκάλιασε; Πρῶτα τοὺς ἁμαρτωλούς· (διότι) τοὺς δίκαιους τούς εἶχε. Ποιὸν συγχώρησε πρῶτον; Τὸν ληστή. Ποιὸν ἔβαλε πρῶτον στὸν Παράδεισο; Ὁ ληστὴς ποὺ ἦταν καταδικασμένος ἐπάνω στὸ Σταυρό· δὲν μπῆκε πρῶτος. Ὁ Χριστὸς μπῆκε πρῶτος στὸν Παράδεισο, καὶ μετὰ μπῆκε ὁ καλὸς ληστής, ὁ μετανοοῦντας (ὁ μετανοήσας).

Βλέπουμε ὅτι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι διάχυτη, διάπλατη καὶ δὲν διακρίνει ἂν ἔχει ἁμαρτίες βαριές, ἂν ἔχει ἁμαρτίες ἐλαφριές, ἂν ἔχει ἁμαρτίες. Διακρίνει ἕνα πρᾶγμα, τὴν μετάνοια. Μετάνοια, μετάνοια. Ἔχουμε μετάνοια; Διακρίνει τὴν ἀγάπη˙ ἔχουμε ἀγάπη μέσα στὴν ψυχή μας; Διακρίνει τὴ φιλευσπλαχνία˙ ἔχουμε φιλεσπλαχνία μέσα μας; διακρίνει τὴν σωφροσύνη˙ εἴμαστε σώφρονες πρὸς τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ; Διακρίνει τὴν ταπεινότητα. Ὅταν προσπαθοῦν νὰ ἐπιβληθοῦν οἱ ἄλλοι, ἢ προσπαθοῦν νὰ μᾶς κάνουν κάτι, ἐμεῖς ἔχουμε ταπείνωση; Διακρίνει τὴν ἠθικότητα˙ εἴμαστε ἠθικοὶ μέσα στὸν κόσμο;

Διακρίνει, ὅμως, τὴν ἀγάπη. Γιὰ νὰ ἔχουμε ἀγάπη πρέπει νὰ ἔχουμε ταπεινότητα.  Γιὰ νὰ ἔχουμε ταπεινότητα πρέπει νὰ ἔχουμε μετάνοια. Γιὰ νὰ ἔχουμε μετάνοια πρέπει νὰ ἔχουμε ἐξομολόγηση. Πρέπει νὰ ἔχουμε ἄφεση ἁμαρτιῶν  μέσω ἐξομολογήσεως, καὶ γιὰ νὰ ἔχουμε ὅλο αὐτὸ ποὺ θέλει ἡ  Χάρις τοῦ Θεοῦ, πρέπει νὰ ἔχουμε ἀγάπη Θεοῦ μέσα μας, νὰ φωλιάσει μέσα μας ὁ Χριστός, νὰ φωλιάσει μέσα μας ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Πατέρα καὶ Θεοῦ ἡμῶν. Νὰ φωλιάσει μέσα μας ἡ χάρη τῆς Παναγίας μας, ἡ χάρη τῆς Ἁγίας Τριάδας, τοῦ Πανάγιου καὶ Ζωοποιοῦ Πνεύματος, νὰ φωλιάσει μέσα μας καὶ νὰ γίνεται ἡ ψυχή μας αἰώνια, νὰ γίνεται ἡ ψυχή μας ἡγιασμένη, νὰ γίνεται ἡ ψυχή μας φωτοδόχον καὶ θεοφόρον δοχείον.

Πολλοὶ λόγοι λέγονται αὐτὴ τὴν ὥρα, πολλὰ πράγματα λέγονται. Ἐμεῖς ἐκτελοῦμε κάτι ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς λόγους; Κάνουμε κάτι πάνω σὲ αὐτὸ ποὺ θέλει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ; Κάνουμε κάτι, αὐτὸ ποὺ θέλει ὁ Κύριος; Ἔχουμε μετάνοια εἰλικρινῆ, ἀπέναντι πρὸς τὸν πλησίον μας, μετανοοῦμε;

Ἂν δὲν ἔχουμε εἰλικρινῆ μετάνοια μέσα στὴ ζωὴ ποὺ ζοῦμε, πῶς μποροῦμε νὰ μᾶς πλησιάσει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ; Καὶ τὸν θέμε τὸ Θεό; Πρέπει νὰ εἴμαστε μὲ τὰ μέτρα τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι μὲ τὰ δικά μας μέτρα. Αὐτὸ ἀκριβῶς πρέπει νὰ γίνεται. Αὐτό ἐμεῖς τὸ κάνουμε; Αὐτὸ ἐμεῖς ἔχουμε ὄρεξη νὰ τὸ κάνουμε; Τὸ θέμε ἀπὸ βάθους ψυχῆς νὰ τὸ κάνουμε, ἢ θέλουμε νὰ εἴμαστε ἐπιφανεῖς; Θέλουμε νὰ εἴμαστε μόνο νὰ φαινόμαστε, ἤ θέμε μόνο νὰ λέμε πράγματα γιὰ τὸν Θεὸ, ἀλλὰ νὰ μὴν κάνουμε πράγματα γιὰ τὸ Θεό; Ἐμεῖς ἐργαζόμαστε γιὰ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ;

Πρέπει νὰ ἀναλογιστεῖ ὁ κάθε ἄνθρωπος τὴν ψυχή του, ἀπὸ βάθη ψυχῆς. Ὁ κάθε ἄνθρωπος τὸ ἐγώ του, ἀπὸ βάθος τοῦ ἐγώ. Ὁ κάθε ἄνθρωπος πρέπει νὰ ἀναλογιστεῖ τὸ θέλω του, τί θέλει μέσα στὴ ζωή του. (Δηλαδή νά ἐρευνήσουμε μέσα στήν ψυχή μας καί μέσα στήν θέλησή μας, γιά νά γνωρίσουμε τό βάθος τῆς ψυχῆς καί τό βάθος τῆς θελήσεώς μας).

Ὁ Θεός μᾶς ἔχει ἀφήσει ἐλεύθερους. Ἐμεῖς ὅμως τί πράττουμε; Ἐμεῖς τί κάνουμε μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο; Ἐμεῖς πῶς προχωρᾶμε; Προχωρᾶμε πρὸς τὴν Ἅγια Χάρη τοῦ Θεοῦ;

Αὐτὸ ἀκριβῶς πρέπει νὰ δοῦμε. Αὐτὸ πρέπει νὰ δοῦμε βαθειὰ μέσα μας. Αὐτὸ πρέπει νὰ δουλέψει μέσα του ὁ ἄνθρωπος ποὺ θέλει τὴ Θεία Σωτηρία. Καί αὐτὸ πρέπει νὰ δεῖ μὲ ἁπλότητα καὶ ὄχι μὲ δικά του ἐγὼ, μὲ δικά του θέλω.

Καὶ νὰ ξέρουμε κάτι. Ὅτι ὁ Θεὸς ἔχει σφραγίσει τὶς δικές Του ψυχές. Ἔχει σφραγίσει τὸν δικό Του κόσμο, ποὺ θέλει νὰ σώσει, ἔχει σφραγίσει καὶ ξέρει ποιὸς θὰ μετανοήσει καὶ ποιὸς δὲν θὰ μετανοήσει. Ἐμεῖς μόνο πρέπει νὰ κάνουμε προσπάθεια. Μᾶς ἔχει δείξει πῶς γίνεται ἡ σφράγιση τῆς Σωτηρίας. Μετάνοια, ἐξομολόγηση, ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον μας, ἀγάπη πρός τὸν ἐχθρό μας, καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα νὰ μεταλαμβάνουμε τακτικὰ τὰ Ἄχραντα Μυστήρια ἀλλὰ μὲ ταπείνωση, ὄχι μὲ ἐγωϊσμό. Αὐτὸ ἀκριβῶς, καλὲς πράξεις ἀπέναντι στὸν ἀδελφό μας, τὴν ἀδελφή μας. Ὄχι νὰ περνᾶμε καλὰ κι ὁ ἄλλος, ὅταν ξέρουμε ὅτι ὑποφέρει, νὰ τὸν ἀγνοοῦμε.

Πῶς ἀφοῦ θέμε τὴν Χάρι Του, τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ, πῶς πρέπει νά εἴμαστε γιὰ νὰ εἴμαστε ἀπέναντί Του. Πρέπει νὰ ἔχουμε κατάσταση ὅπως ὁρίζει ἡ Χάρι τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὁ Θεὸς ἔχει δώσει ἀνθρώπους αὐτὴ τὴν ὥρα, ψυχές, μέσα στὸν κόσμο καὶ ἀγωνίζονται. Ὅπως κυνηγήσανε οἱ τότε ἄρχοντες τοῦ τόπου, τὸν Χριστό, κυνηγιοῦνται τώρα καὶ αὐτὲς οἱ ψυχές. Ἔτσι ἀκριβῶς, οἱ ἄνθρωποι ποὺ εἶναι στὰ ἕδρανα θένε τὴν καρέκλα τους, θένε τὴν καλοπέρασή τους, δὲν θένε νὰ ὑποφέρουν.

Καὶ βλέπουμε: Ποῦ εἶναι ἡ ἔννοια τους γιὰ τὸν κόσμο ποὺ ὑποφέρει; Ποῦ εἶναι ἡ ἔννοιά τους γιὰ τὴν πατρίδα ποὺ ἔχει πουληθεῖ ὁλόκληρη σὲ ξένες χῶρες; Ποῦ εἶναι ἡ ἔννοιά τους γιὰ τὴν ἀναγέννηση τοῦ κόσμου, ποὺ δὲν γεννιοῦνται νέα παιδιὰ καὶ μπαίνει φραγμὸς μέσα στὴν οἰκογένεια νὰ μὴν παντρεύονται οἱ ἄνθρωποι; Καὶ πάνω ἀπὸ ὅλα βλέπουμε τὰ χάλια μας: Δέχονται τὸ θρησκευτικὸ γάμο ὡς πρῶτον γάμο τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου; Τὸ δέχονται; Καταγράφεται ὁ θρησκευτικὸς γάμος χριστιανὸς ὀρθόδοξος; Βλέπουμε τί ἑτοιμάζονται νὰ κάνουνε! Πῶς θέλουμε ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ ἐπέμβει, ἀφοῦ ἀπαρνιόμαστε τὸν ἴδιο τὸν Θεό.

Δὲν γίνεται νὰ ὑπηρετοῦμε Χριστὸ καὶ μαμωνᾶ μαζί. Ἢ τὸν Χριστὸ θὰ ὑπηρετοῦμε, ἢ τὸν μαμωνᾶ. Καὶ διαλέγουμε ποῦ θέλουμε νὰ πᾶμε. Ἐμεῖς διαλέγουμε τὸν Χριστό; Δὲν διαλέγουμε τίποτα ἄλλο μὲ ὁποιοδήποτε κόστος; Δὲν διαλέγουμε ὅμως καρέκλες. Δὲν διαλέγουμε θέσεις. Δὲν θέλουμε γήινες δόξες. Δὲν θέλουμε γήινα ἀγαθά. Ἐμεῖς δὲν τά θέλουμε ὅλα αὐτά, ὅ,τι εἶναι πάνω στὴ γῆ; Θέλουμε νὰ καλλιεργήσουμε τὸ περιβόλι τοῦ οὐρανοῦ, τὸ περιβόλι τῆς παραδείσου, τὸ περιβόλι τῆς Ἁγίας καὶ Ζωοποιοῦ Τριάδος. Αὐτὸ ἀκριβῶς θέλει ὁ ἄνθρωπος ποὺ θέλει νὰ εἶναι κοντὰ στὸ Θεό. Δὲν τὸν νοιάζει ποιοὶ εἶναι δίπλα του, συγγενεῖς καὶ μὴ συγγενεῖς. Τὸν νοιάζουν οἱ ἄνθρωποι καὶ οἱ ψυχὲς ποὺ θέλουν νὰ τὸν πλαισιώσουν γιὰ τὸ ἅγιο τοῦ Θεοῦ ἔργο. Νοιάζεται γι᾿ αὐτές. Ξέρει ὅτι ἀνὰ πᾶσα ὥρα καὶ στιγμὴ, πολλοὶ ἄνθρωποι ὅταν βρεθοῦν σὲ δύσκολη θέση, θὰ προδώσουν ὅπως προδῶσαν τὸν Χριστό. Ἡ κάθε ψυχὴ ποὺ ὑπηρετεῖ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, ξέρει ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀνὰ πᾶσα ὥρα καὶ στιγμὴ μπορεῖ νὰ προδώσει τὸν ἄλλον. Γι᾿ αὐτὸ ἕνα πράγμα πρέπει νὰ ἔχουμε οἱ ἄνθρωποι ἐμεῖς μέσα στὴν ψυχή μας, τὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου καὶ τὴν αὐταπάρνηση τῆς ὁμολογίας. (Δηλαδή τήν ἀπόφαση) Νὰ ὁμολογοῦμε τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ (μέ αὐταπάρνηση). Νὰ ὁμολογοῦμε τὴν ὀρθόδοξο πίστη μας. Νὰ ὁμολογοῦμε τὸ ἀληθινὸ ὄνομα πρὸς τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ ἀκριβῶς πρέπει νὰ κάνουμε. Νὰ εἴμαστε ὁμολογηταί. Νὰ μὴν ἔχουμε τάξη ἡ ὁποία νὰ ὀπισθοχωροῦμε. Αὐτὸ, ἀγαπημένοι μου ἀδελφοὶ, πρέπει νὰ προσέξουμε.  («Ἡμεῖς οὐκ ἐσμέν ὑποστολῆς εἰς ἀπώλειαν, ἀλλά πίστεως εἰς περιποίησιν ψυχῆς» Ἑβρ. 10,39)

Αὐτὰ τὰ λόγια ἔρχονται ἐν μέσῳ ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ ἔχει μιλήσει μὲ τὴ Χάρη ὅπως ὁρίζει ὁ Κύριος. Καὶ δὲν τὸ λέει αὐτὸ γιὰ ἔπαινο. Τὸ λέει γιατί πρέπει νὰ τὰ ἀκούσει ὅλος ὁ κόσμος. Αὐτὴ εἶναι ἡ μαρτυρία ποὺ δίνει ἡ Χάρις τῆς Ἁγίας Τριάδος πρὸς τὸν δοῦλο πρὸς τὸν δοῦλο τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ ποὺ λέγεται Δημήτριος. Ὄχι γιὰ προσωπικὴ δόξα. Δὲν τὸ λέει αὐτὸ γιὰ προσωπικὴ δόξα. Τὸ λέει γιὰ νὰ βοηθηθεῖ ὅλος ὁ κόσμος.

Αὐτὴ τὴν ὥρα γιὰ νὰ ἀλλάξουμε καὶ νὰ εἴμαστε μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, πρέπει νὰ ποῦμε ἕνα μεγάλο «ὄχι»  σ’ αὐτὰ τὰ πράγματα ποὺ ἔρχονται. Καὶ (ἐπειδή ὑπάρχουν) οἱ ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι μᾶς λένε «πάρτε τα», καὶ σ᾿ αὐτοὺς ἕνα μεγάλο «ὄχι». Πρέπει νὰ ποῦμε ἕνα γενικὸ «ὄχι» σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ φέρουν ὅλο αὐτὸ τὸ σύστημα. Σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ λένε ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε τίποτα.

Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ θὰ λάμψει. Ἀλλὰ θὰ λάμψει ἀπότομα καὶ ἀλίμονο στὴν ψυχὴ ἡ ὁποία εἶπε ψέματα, στὴν ψυχὴ ἡ ὁποία κοροΐδευσε. Ἀλίμονο στὴν ψυχὴ ποὺ νόμιζε ὅτι ἦταν στὸ σωστὸ δρόμο μὲ αὐτὸ τὸ σύστημα ποὺ ζεῖ σήμερα ἡ ἀνθρωπότητα.

Μεγάλο λόγο θὰ δώσουν ὅλοι. Ἀλλὰ ἕνα μεγάλο λόγο θὰ δώσουν οἱ ψυχὲς οἱ ὁποῖες παραπλανοῦν τὸν κόσμο. Οἱ ψυχὲς οἱ ὁποῖες βάζουν νὰ παίρνουν τὰ ἀντίχριστα καὶ ἄθεα πράγματα τοῦ ἑωσφόρου καὶ οἱ ψυχὲς οἱ ὁποῖες αὐτὲς κατευθύνουν τὸν κόσμο πρὸς τὰ ὄργανα τοῦ ἑωσφόρου, αὐτὸ ἀκριβῶς πρέπει νὰ προσέξουμε.

 Πρέπει νὰ ἔχουμε μεγάλη ἀγάπη καὶ μεγάλη ἐμπιστοσύνη στὸ Θεό. Στὸν Θεὸ νὰ ἐμπιστευτοῦμε. Τὸν Θεὸ νὰ παρακαλοῦμε. Τὸν Θεὸ νὰ παρακαλοῦμε νὰ μᾶς εὐεργετήσει. Γιὰ νὰ εὐεργετήσουμε κι ἐμεῖς τὸν κόσμο καὶ τὶς ψυχές μας. Αὐτὴ εἶναι ἡ πηγὴ τοῦ φωτός. Αὐτὴ εἶναι ἡ πηγὴ τῆς σωτηρίας. Αὐτὴ εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ἐλπίδας. Αὐτὴ εἶναι ἡ πηγὴ τῆς Θείας φώτισης. Ὁ Θεὸς οὐδέποτε ἐγκατέλειψε τὸν ἄνθρωπο. Πότε τὸν ἐγκατέλειψε; Πότε τὸν ἐγκατέλειψε; Οὐδέποτε.

Ὁ ἄνθρωπος ἐγκατέλειψε τὸν Θεό. Ὅπως καὶ οἱ Ἰσραηλίτες ἐξ Αἰγύπτου ποὺ φύγανε, μὲ τὴ φυγὴ στὴν Αἴγυπτο. Ὅταν φύγανε ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο γιὰ τὴ Νέα Γῆ, τὴν γῆ Χαναάν, χωρὶς φαΐ ἤτανε, χωρὶς νερό, ὅμως μὲ ἕνα χτύπημα τοῦ προφήτη Μωυσῆ ἐβγῆκε νερό. Μὲ τὴν προσευχὴ τοῦ Ἁγίου Προφήτη Μωυσῆ ἤρθανε τὸ μάννα ἐξ οὐρανοῦ καὶ τὰ ὀρτύκια μέσα στὴν ἀγκαλιὰ τῶν ἀνθρώπων καὶ ψῆναν κάθε μέρα καὶ τρώγανε, σαράντα χρόνια περιπλανώμενοι μέσα στὴ ἔρημο, ἀλλὰ ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ διαρκής. Καθημερινῶς, κάθε λεπτὸ καὶ κάθε στιγμὴ γνωρίζανε Ἅγια Φώτιση καὶ Ἅγια Δόξα αὐτὲς οἱ ψυχές.

Καὶ πάλι εἴδαμε κάποια στιγμὴ ὅτι τὸν ἀπαρνηθῆκαν καὶ πάλι ὅμως ὁ Θεὸς εἴδαμε τὴν ἀγάπη Του, ὅτι πάλι δὲν τοὺς ἄφησε. Αὐτὸ πρέπει νὰ δοῦμε, ὅτι πρέπει νὰ Τοῦ ἔχουμε ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη. Μὴν ἀνησυχοῦμε γιὰ τὸ πῶς θὰ φᾶμε, τὸ τί θὰ πιοῦμε, τὸ τί θὰ γίνει.

Ἔχει ὁ Θεὸς τὸ σχέδιό Του. Καὶ ὅταν λέμε ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό, ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό. Γιατί σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν πορεία ποὺ θὰ γίνει, γίνεται γιὰ ἕνα λόγο. Γιὰ νὰ διαλεχτοῦν οἱ καθαροὶ κόκκοι τοῦ σίτου ποὺ ἔχει σπείρει ὁ Θεὸς ἀπάνω στὴ γῆ. Γιὰ νὰ διαλεχτοῦν οἱ βλαστοὶ τῆς Θείας Μετανοίας. Καὶ γιὰ νὰ καθαρίσει καὶ ἡ βρώμικη ἤρα. Ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, πρέπει νὰ διαλέξουμε νὰ εἴμαστε μὲ τὸ καθαρὸ σιτάρι, ὄχι μὲ τὴ βρώμικη ἤρα. Γι᾿ αὐτὸ πρέπει νὰ ἀγωνιστοῦμε. Καὶ πρέπει νὰ ποῦμε ἕνα μεγάλο ὄχι. Πολὺ μεγάλο ὄχι.

Ἄς μᾶς κυνηγήσουνε, ἄς μᾶς καταζορίσουνε, ἄς μᾶς κατατρέξουνε, ἄς μᾶς κρεμάσουνε κιόλας. Νὰ ξέρουμε ἕνα πράγμα, ὅτι καὶ ἐδῶ στὴ γῆ εἴμαστε προσωρινοί.

Βλέπουμε ποῦ εἶναι ὁ Ἡρώδης. Ποῦ εἶναι ὁ Χριστός. Βλέπουμε ποὺ εἶναι οἱ μαθητὲς τοῦ Κυρίου καὶ ποὺ εἶναι αὐτοὶ ποὺ κατηγορῆσαν τοὺς μαθητὲς τοῦ Κυρίου. Βλέπουμε ποὺ εἶναι οἱ διῶκτες τοῦ χριστιανισμοῦ, αὐτοκράτορες καὶ μὴ καὶ βλέπουμε ποιοὶ δοξάζονται σήμερα. Οἱ αὐτοκράτορες, τὴν ἐποχὴ ἐκείνη δοξαζόταν ὅμως οἱ αὐτοκράτορες καὶ περιγελοῦσαν τοὺς μάρτυρες τῆς πίστεώς μας.

Τώρα ποιοὶ δοξάζονται, πᾶνε χρόνια καὶ εἰς τοὺς αἰὼνας τῶν αἰώνων θὰ δοξάζονται καὶ στὴ γῆ καὶ στὸν Παράδεισο μέσα. Οἱ Ἁγίοι μας δοξάζονται. Αὐτοὺς τούς ὁποίους οἱ βασανιστές τους περιγελοῦσαν, αὐτοὺς ποὺ τούς κοροϊδέψανε, ποὺ τοὺς θανατώσανε μέσῳ βασανιστήριων, αὐτούς πάνω στούς ὁποίους Οἰ βασανιστές βγάλανε ὅλο τὸ βρώμικό τους εἶναι,  αὐτὲς τὶς ψυχὲς σήμερα ὑμνοῦμε καὶ δοξάζουμε καὶ χτίζουμε καὶ ναούς, προσκυνᾶμε τὰ Ἅγια Λείψανά τους, προσκυνᾶμε τὰ ροῦχα ποὺ φορούσανε, τοὺς χιτῶνες, καὶ γινόμαστε καλά. Δαιμόνια φεύγουνε, ἀνάπηροι σηκώνονται, νεκροὶ ἀναστήνονται. Αὐτὴ εἶναι ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ. Μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ τὸ κάνει αὐτό.

Οὔτε κανένας πρωθυπουργός, οὔτε κανένας πρόεδρος κράτους, οὔτε βασιλιάς, οὔτε κανένας δικαστής, οὔτε ὁποιοσδήποτε εἰσαγγελέας μπορεῖ νὰ κάνει κάτι. Ὁ μόνος δικαστὴς καὶ ἄξιος κριτὴς εἶναι ὁ Κύριος καὶ ὁ Δεσπότης ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.

Ἡ ἀνθρώπινη δίκη εἶναι προσωρινή. Ἡ Θεία δίκη ὅμως εἶναι αἰώνια, διότι κρίνεται ἡ ψυχή μας. Νὰ προσέξουμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ποῦ βαδίζουμε καὶ πῶς προχωρᾶμε καὶ νὰ προσέξουμε νὰ εἴμαστε μὲ τὸ ἅρμα τοῦ Χριστοῦ.

Αὐτὸ ἀκριβῶς πρέπει νὰ κάνουμε, αὐτὴ τὴ μαρτυρία πρέπει νὰ δώσουμε, αὐτὴ τὴ γενναιοδωρία πρέπει νὰ ἔχουμε ἀπέναντι στὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ. Νὰ ἑτοιμαζόμαστε γιὰ μαρτύριο, γιατί νὰ ξέρουμε κάτι. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ μαρτυρᾶνε αὐτὴ τὴν ὥρα σὲ πολλὲς χῶρες γιὰ τὴ Χάρη τοῦ Κυρίου, εἶναι μάρτυρες. Εἶναι μάρτυρες ἐν Χριστῷ. Αὐτὸ πρέπει νὰ ξέρουμε, ὅτι ἔχει ἀνοίξει πάλι τὸ δέντρο τῶν Ἁγίων, ποὺ δὲν ἔχει κλείσει ποτέ καὶ μεγαλώνει, ὅπως ἔχει ἀνοίξει καὶ τὸ δέντρο τῶν Προφητῶν καὶ μεγαλώνει, ὅπως ἔχει ἀνοίξει τὸ δέντρο τῶν Ὁσίων. Ὅλο τὸ δέντρο τῆς Παραδείσου μεγαλώνει.

Ἐμεῖς πρέπει νὰ προσέξουμε νὰ εἴμαστε μέσα. Ἀλλὰ γιὰ νὰ εἴμαστε μέσα, πρέπει νὰ θέλουμε τὰ ἐπουράνια καὶ ὄχι τὰ ἐπίγεια.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Αὐτὸ ἀκριβῶς, ἀγαπημένα μου παιδιὰ, εἶναι τὸ μήνυμά μου σήμερα. Γιὰ νὰ ξεκαθαρίσουν κάποια πράγματα. Βαθιὰ πίστη καὶ βαθιὰ μετάνοια γιὰ νὰ μὴν πάρετε ὅλα αὐτὰ τὰ καινούργια ποὺ ἔρχονται, γιατί ὅλα εἶναι προσωρινά. Γιὰ λίγο κρατάει ὅλο αὐτὸ, καὶ ἔρχεται ἡ Ἅγιά μου δόξα ἐμφανὴς ἐπάνω στὴ γῆ, ἀλλὰ μὲ ἕναν τρόπο ποὺ τὸ ξέρουν μόνο τὰ παιδιά μου ποὺ τοὺς ἔχω δείξει. Θὰ συντριβεῖ τὸ κράτος τοῦ ἐχθροῦ. Ἔτσι ἀκριβῶς θὰ ξέρετε.

Τὸ κράτος τοῦ ἀκαθάρτου πνεύματος θὰ συντριβεῖ μαζὶ μὲ τοὺς ὑπηκόους του, μαζὶ μὲ τοὺς ὑπηρέτες του, μαζὶ μὲ αὐτοὺς ποὺ φαίνεται νὰ ἐπιβάλλουν ἐξουσία διαβολική, δαιμονική, ἐξουσία ἑωσφορική, ἐξουσία ἀκάθαρτη ἀπάνω στὴ γῆ. Ὅλοι αὐτοὶ θὰ συντριβοῦν. Καὶ ἀλίμονο στὴν ψυχὴ ποὺ δὲν ἔχει μετανοήσει, καὶ ἀλίμονο στοὺς διῶχτες ποὺ δὲν μετανοοῦν, καὶ ἀλίμονο σὲ αὐτοὺς ποὺ κάνουν λάθη καὶ δὲν τὰ διορθώνουν, καὶ ἀλίμονο σὲ ὅλους τοὺς ἐγωϊστὲς ποὺ λένε ἐγὼ δὲν ἔκανα τίποτα καὶ εἶμαι ἀναμάρτητος.

Ἁπλὰ ταπείνωση θέλει ἡ Ἅγιά μου Χάρη. Ἀλίμονο σὲ ὅλους τοὺς ἐπικριτές. Ἀλίμονο στοὺς ψευδοπροφῆτες. Ἀλίμονο στοὺς ψευδοαγίους. Ἀλίμονο στοὺς ἐκμεταλλευτές. Ἀλίμονο σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἐκμεταλλεύονται τὸ Ἅγιο Ὄνομά μου. Ἀλίμονο σὲ αὐτοὺς ποὺ ἐπιβάλλουν πράγματα ποὺ δὲν τὰ λέει ἡ Ἅγιά μου Χάρη. Ἀλίμονο σὲ αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι μὲ παρουσιάζουν φόβητρο στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ἀλίμονο σὲ αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι μὲ κατηγοροῦν. Ἀλίμονο σὲ αὐτοὺς ποὺ δὲν μετανοοῦν. Ἀλίμονο σὲ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν ἐγωϊσμὸ ὅτι εἶναι σωστοὶ καὶ οἱ ὑπόλοιποι εἶναι ἁμαρτωλοί.

Ἁπλὰ καὶ ταπεινὰ καὶ μετάνοια πρὸς τὴν Ἅγιά μου Χάρη. Παιδιά μου, σᾶς δείχνω τὸν δρόμο. Πιὸ καθαρὸ δρόμο δὲν μπορῶ νὰ σᾶς ξεκαθαρίσω διότι σᾶς τὰ λέω ἐν μέσῳ τοῦ παιδιοῦ μου, τοῦ Δημητρίου ἁπλά, καθαρά, ὅπως μιλᾶτε τὴ γλώσσα αὐτὴ τὴν ὥρα μέσα στὴ χώρα ποὺ ζεῖτε, καταλάβετε τὸ καὶ προσέξτε το, παιδιά μου. Ἐλᾶτε μὲ μετάνοια καὶ ἐγὼ θὰ σᾶς προστατέψω, ἐγὼ θὰ σᾶς σκεπάσω, ἐγὼ θὰ σᾶς γιατρέψω, ἐγὼ κανονίζω τὴν τροφή σας, ἐγὼ κανονίζω τὰ πάντα.

Ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ κανονίσει κάτι χωρὶς τὴν ἄδειά μου, χωρὶς τὴν εὐλογία μου, χωρὶς τὴν εὐχή μου. Μὲ τὴν ἄδειά μου καὶ τὴν εὐχή μου καὶ τὴν εὐλογία μου προχωρᾶνε τὰ πράγματα μέσα στὴ γῆ.

Αὐτὸ΄, ἀγαπημένα μου παιδιὰ, νὰ ξέρετε· ἔχετε ἐμπιστοσύνη καὶ θὰ λάβετε τὰ Ἅγια καὶ ἐπουράνια Ἁγιαστήρια τοῦ  Ἱεροῦ Ἁγίου Θυσιαστηρίου μου.

Θὰ λάβετε τὶς εὐλογίες καὶ τὶς ζωοποιήσεις τῆς Ἁγίας Τριάδος. Θὰ λάβετε τὸ Ἅγιό μου καὶ Ἄκτιστο φῶς. Θὰ λάβετε τὴ θεία σωτηρία τῆς ψυχῆς σας.

Αὐτὸ πρέπει νὰ ξέρετε, ἀγαπημένα μου παιδιά. Καὶ ἐγὼ διαλέγω τοὺς ἀνθρώπους μέσα στὸν κόσμο. Ποιοὶ θὰ διαλαλήσουν τὸ λόγο μου. Ποιοὶ θὰ μαρτυρήσουν. Ποιοὶ θὰ κάνουν καθοδήγηση πρὸς τὴν Ἅγιά μου Χάρη.

Δὲν μπορεῖ νὰ πεῖ κανεὶς κάτι πάνω σὲ αὐτό. Διότι δὲν εἶπα νὰ ἐπαγγέλλεστε τὴν Ἅγιά μου Χάρη· εἶναι νὰ ὑπηρετεῖται ἡ Ἅγιά μου Χάρη στὸ Ἅγιό μου θέλημα. Εἶναι νὰ ὑπηρετεῖτε τὴν Ἅγιά μου Χάρη μὲ τὸ διακόνημα πού σᾶς δίνω. Ἡ   Ἅγιά μου Χάρη δὲν ἔχει ἐπάγγελμα. Δὲν λογίζεται ἐπάγγελμα. Εἶναι διάπλατη. Εἶναι διάπλατη. Εἶναι ἀφιλόκερδος. Δωρεὰν λάβετε,  δωρεὰν δότε ὑμῖν.

Ἔτσι ἀκριβῶς, ἀγαπημένα μου παιδιά, προχωρᾶτε. Τὰ ὑπόλοιπα κανονίζω ἐγὼ ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, καθορίζω τὴ Θεία Σωτηρία. Τὸ βάθος τῆς ψυχῆς βλέπω. Αὐτὸ ἀκριβῶς. «Μὴν κρίνετε, νὰ μὴν κριθῆτε». (Ματθ. 7,1) Ἀγαπῆστε τὴν Ἅγια μου Χάρη, νὰ ἀγαπηθεῖτε ἀπὸ τὴ Θεία Σωτηρία τῆς ψυχῆς σας. Ἀγαπῆστε τὸν ἐχθρό σας ὡσὰν τὸν ἀδελφό σας. Ἀγαπῆστε τὴν Ἅγιά μου Χάρη καὶ ἐλᾶτε κοντά μου.

Εἶναι ἡ μόνη σωτηρία, ἡ μόνη εὐλογία. Εἶναι ἡ Ἀνάσταση τῆς νεκρῆς ψυχῆς. Εἶναι ἡ Ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, εἶναι ἡ Θεία Ἀνάσταση τοῦ Δεσπότου Κυρίου ὑμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ Θεία Σωτηρία τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου.

Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, ἀγαπᾶτε τὸν Δεσπότη καὶ Υἱό μου Κύριο ὑμῶν Ἰησοῦ Χριστό, ἀγαπᾶτε τὴ Θεία μου χάρη, ἀγαπῆστε τὴ χάρη τῆς Ἁγίας μου Τριάδος, ἀγαπῆστε ἀπὸ βάθος ψυχῆς καὶ ἐλᾶτε κοντά μου, ἐλᾶτε στὸν Δημιουργό σας, στὸν Πατέρα σας, ἐλᾶτε ὅπως ὁρίζει ἡ Ἁγία μου χάρη, ἀπαρνηθεῖτε ὅλα αὐτὰ τὰ νέα ποὺ ἔρχονται πράγματα, προσωπικοὶ ἀριθμοί, νέες ταυτότητες καὶ τσίπς, ἀπαρνηθεῖτε ὅλα αὐτὰ πού θέλουν νὰ σᾶς φέρουν, ἀπαρνηθεῖτε καὶ πεῖτε ἕνα «ὄχι». Νὰ ξέρετε ὅτι τὸ «ὄχι» εἶναι ἡ μεγάλη μαρτυρία σήμερα μέσα στὸν κόσμο.

Ὅποιος λέει «ὄχι», εἶναι μάρτυρας· αὐτὸ νὰ ξέρετε. Ἀγαπημένα μου παιδιὰ, «ὄχι», «ὄχι», «ὄχι» λέγανε καὶ οἱ Ἁγίοι μου καὶ μπήκανε στὸ χορὸ τοῦ μαρτυρίου. «Ὄχι», «ὄχι»  λέγανε οἱ Ἁγίοι μου καὶ περάσανε φρικτὰ μαρτύρια κι ὅμως τὸ  ὄνομά τους, ἡ χάρη τους θὰ δοξάζεται καὶ δοξάζεται τώρα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμὴν.

Ἐλᾶτε κοντὰ, παιδιά μου, σ᾿ ἐμένα, τὸν Πατέρα σας, στὸν Δημιουργὸ, στὴ Χάρη τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὅπως ὁρίζει τὸ Ἅγιο Θέλημά μου. Μὴ φοβᾶστε. Χριστιανὸς ὀρθόδοξος δὲν φοβᾶται, προχωρᾶ, πορεύεται καὶ ὁμολογεῖ τὸ Ἅγιο Ὂνομά μου.

Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, παιδιά μου, καὶ συγχωρέστε τὸν ἐχθρό σας ὅπως τὸν ἀδελφό σας. Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καὶ ἐλᾶτε στὴν Ἅγιά μου χάρη καὶ θὰ σᾶς φωτίσει ἡ Ἅγιά μου Χάρη, θὰ σᾶς κατευθύνει ἡ Ἅγιά μου Χάρη, θὰ λαμπρύνει τὸν δρόμο σας. Αὐτὸ ἀκριβῶς, εἶμαι ὁ πατέρας τῆς ἀγάπης, εἶμαι ὁ πατέρας καὶ ὁ δημιουργός σας, εἶμαι ὁ Θεὸς ὁ Ἄναρχος, ὁ Θεὸς ὁ Ἅγιος ὁ Τριαδικὸς, ὅπως μὲ ὀνομάζετε καὶ μὲ δοξάζετε εἰς τὴν οὐράνια βασιλεία καὶ στὴν Ἅγια δόξα τοῦ Δεσπότου καὶ ὁ Υἱοῦ μου Κυρίου ὑμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μὲ ἀγάπη ὅλα αὐτά σᾶς τὰ λέω, παιδιά μου, ἐν μέσῳ τοῦ παιδιοῦ μου τοῦ Δημητρίου.

Θὰ ἐπανέλθω μὲ νέο μήνυμα καὶ νὰ ξέρετε μακριὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ τὰ ἠλεκτρονικὰ τὰ καινούργια ποὺ ἔρχονται. Ὁ Πατέρας σας, τἰς εὐχές μου νὰ ἔχετε, τὴν εὐλογία μου νὰ ἔχετε, ὁ πατέρας σας ὁ Ἅγιος Τριαδικὸς Πατέρας καὶ Θεὸς ὑμῶν.

Ἀμήν, Ἀμήν, Ἀμήν.