Κοπέλλες πού εὑρίσκεσθε ἐδῶ, εἰς τήν Ἑλλάδα,

μέ δέος προχωρήσατε κρατώντας μιά λαμπάδα.

Σταθῆτε μέ εὐλάβεια, τιμήσατε τήν κόρη,

τό βλέμμα σας ὑψώσατε στῆς ἀρετῆς τά ὄρη.

Κοπέλλα νέα σάν κι ἐσᾶς, ἀλλά πού τώρα μπαίνει

στοῦ Παραδείσου τήν χαρά· ἰδού πῶς ἀνεβαίνει.

Κοιτάξτε ὅλες ὑψηλά, τήν δόξα της νά δῆτε,

γιά τήν τιμή πού ἔλαβε στόν οὐρανό μιλῆστε.

Τό ὄνομά της Ρόουαν, καί ἦταν ἐπιστήμων,

καί ἦταν τόσο ὄμορφη, ἁγνή, σεμνή, νοήμων!

Μηχανικός ἐσπούδασε, οἰκίες γιά νά κτίζῃ,

μά ὁ Χριστός τήν κάλεσε τά ἄνω νά φωτίζῃ.

Ἱμάτιο ὁλόφωτο φοράει ἡ παρθένος,

καί ὁ χιτώνας της λευκός μέ ἄνθη κεντημένος.

Οἱ ἄγγελοι τῆς ἔδειξαν ἀνάκτορο ὡραῖο·

καί εἶπαν: εἶχε φρόνημα ἀδούλωτο, γενναῖο.

Κοπέλλες πού εὑρίσκεσθε ἐδῶ εἰς τήν Ἑλλάδα,

ἀνάψτε ἀπ᾿ τήν πίστη της τήν ἰδική σας δάδα.

Ἀμνάδα ἦταν ταπεινή, πολύ καλωσυνάτη,

πού δέν τήν ἐξηπάτησε τοῦ κόσμου ἡ ἀπάτη.

Τόν νίκησε τόν σατανᾶ, κι ἄς ἦταν τόσο νέα·

μέ ὅπλο ποιό; τίς ἀρετές, στόν ἀριθμό ἐννέα.

Ἀγάπη εἶχε καί χαρά καί μέσα της εἰρήνη,

τήν στόλιζε χρηστότητα, καί ἡ ἀγαθωσύνη·

μακρόθυμη, εἰρηνική, γεμάτη καλωσύνη,

ζητοῦσε πάντα τό σωστό, χωρίς νά παρεκκλίνῃ.

Ἀπό τήν πίστη ἔλαμπε, μά ἦταν καί πραεῖα,

ἐγκράτειας ἐβάδισε τήν ὄμορφη πορεία.

Γι᾿ αὐτό καί τήν ἀγάπησε ὁ Κύριος τῆς δόξης,

γιά Νύμφη Του τήν διάλεξε ὁ μόνος μας Δεσπότης.

Τί κι ἄν σπουδές τελείωσε; Ποῦ ἔσπευδε νά φθάσῃ;

Στήν δόξα τήν οὐράνια κι ἐκεῖ νά ξαποστάσῃ!

Ὑψώσατε τό βλέμμα σας τῆς Ρόουαν οἱ φίλες

καί δέστε πῶς ἀνοίγουνε τοῦ οὐρανοῦ οἱ πύλες.

Οἱ ἄγγελοι τίς ἄνοιξαν καί τήν προϋπαντοῦνε

καί τόν Θεόν δοξάζουνε καί Τόν εὐχαριστοῦνε,

πού ἔφερε ἀπό τήν γῆ στόν οὐρανό ἐπάνω

αὐτήν πού εἶχε ἀπ᾿ τήν γῆ τόν νοῦ της εἰς τά ἄνω.

Μοναχοκόρη ἤτανε, δέν εἶχε ἀδελφό,

καί ἔλαβε Νυμφίον της τόν Ἴδιο τόν Χριστό.

Κοιτάζω μέσα μου νά δῶ πῶς εἶναι ἡ ψυχή μου·

τήν Ρόουαν παρακαλῶ· τήν ἔχω πρεσβευτή μου.

Τῆς λέω: Πές στόν Κύριο γιά μένα, ἀδελφή μου,

νά στείλῃ φῶς ἁγνότητος στήν ἄθλια ψυχή μου.

Τῆς λέγω: Σύ πού ἔφυγες ἀπό τῆς γῆς τούς δρόμους,

συνέτισέ με νά τηρῶ Κυρίου μου τούς νόμους.

Τῆς λέγω: Σύ ἀντίκρυσες τό κάλλος τοῦ Νυμφίου,

μεσίτευσε κι ἐγώ νά δῶ τήν δόξα τοῦ Κυρίου.

Γιά ὅσους σ᾿ ἀγαπήσαμε χωρίς νά σέ ἰδοῦμε,

ἱκέτευσε τόν Κύριο κοντά Του νά βρεθοῦμε.

Γιά πές μας τί ἀντίκρυσες καί δεῖξε μας πῶς εἶσαι.

Dέν ἤσουν πάντα ταπεινή; Κοντά μας τώρα σκύψε.

Δικά σου τά οὐράνια, ποτέ δέν θά τά χάσῃς·

σ᾿ ἀξίωσε ὁ Εὔσπλαγχνος κοντά Του σύ νά φθάσῃς.

Γιατί σέ χρειαζόμαστε νά μᾶς καθοδηγήσῃς

καί μές στίς θλίψεις τῆς ζωῆς νά μᾶς παρηγορήσῃς.

Γιά πές μας, τί σοῦ ἔλεγαν οἱ ἄγγελοι πού πῆραν

ψυχήν σου πρίν σέ φέρουνε στοῦ οὐρανοῦ τήν θύραν.

Γιά πές μας, πῶς σέ κοίταζαν καί πόσο σέ τιμοῦσαν·

γιά πές μας, πῶς σέ θαύμαζαν καί πῶς σέ ἀγαποῦσαν.

Γιά πές μας γιά τό θεῖοn φῶς πού εἶδε ἡ ψυχή σου·

γιά πές μας πῶς σ᾿ ἀγκάλιασαν διά τήν ἀρετή σου.

Γιά πές μας, πόσοι ἔτρεξαν νά σέ προϋπαντήσουν·

γιά χάρη σου τόν Κύριο ζητοῦσαν νά ὑμνήσουν.

Σ᾿ εὐχαριστοῦμε, ἔλεγαν, πού ἔφερες κοντά μας

τήν νύμφη Σου, Σωτῆρα μας, μεγάλη ἡ χαρά μας.

Αὐτή τήν γῆ ἐστόλιζε μέ τήν σεμνότητά της,

καί τώρα τρέχουν ἄγγελοι, γιά νά βρεθοῦν κοντά της.

Σάν κρίνος εὐωδίαζε μέ τήν ἁγνότητά της

καί μές στόν κόσμο ἤσουνα, ἡ δόξα κι ἡ χαρά της.

Οἱ θλίψεις δέν τήν ἄγγιζαν, διότι Σέ ποθοῦσε

καί μές στό φῶς τοῦ Γολγοθᾶ νά Σέ ἰδῇ ζητοῦσε.

Γι᾿ αὐτό κι αὐτοί πού ἤλθανε νά τήν κακοποιήσουν,

δέν μπόρεσαν τό σθένος της καθόλου νά λυγίσουν.

Χριστέ μου, Σέ παρακαλῶ νεότητα νά φέρῃς

καί πάλι στήν ἁγνότητα μέ ὅποιο τρόπο ξέρεις.

Διότι φεύγει ἡ ζωή καί ὅποιοι ἀθετοῦνε,

Χριστέ μου, θεῖες ἐντολές, μακράν Σου θά βρεθοῦνε.

Ἡ Ρόουαν κι ἄν ἔφυγε, μαζί μας εἶναι πάλι,

κι ἄς βλέπει μές στόν οὐρανό τήν δόξα τήν μεγάλη.

Γιατί αὐτός πού ἀγαπᾶ γιά ὅλους μεσιτεύει,

καί διά τήν νεότητα Ἐσένα ἱκετεύει.

ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΟΙΗΜΑ-ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ

ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ

Ἀπέθανε, Χριστέ μου, ἡ μητέρα μου

κι ἐγώ μ᾿ αὐτόν τόν ἄσπλαγχνο πατέρα μου,

πού θέλει, Ἰησοῦ, νά μέ μολύνῃ,

κι ὁ νοῦς του στό κακό θά ἐπιμείνῃ.

Ξυπόλητη στ᾿ ἀγκάθια μέσα τρέχω,

τοῦ Πάθους Σου, Σωτήρα μου, μετέχω·

πεποίθησιν ἀπόλυτον Σοῦ ἔχω

καί μέσα μου τόν λόγον Σου κατέχω.

Μᾶς λέγεις «Θἆμαι πάντοτε μαζί σας,

Ποιμένας πού ἀκούω τήν φωνή σας»

Βοήθει μοι, Παρθένε Παναγία μου,

ἐσύ μετά Θεόν ἡ σωτηρία μου.

Παρθένε, ὡς Νυμφίον ἀγαπῶ

Υἱόν σου καί Σωτῆρα μου Θεόν,

ὡς νύμφη Του ἁγνή ἄς προσφερθῶ

θυσία στόν Δεσπότη μου Χριστόν.

Αὐτό μᾶς ὑπεσχέθη ὁ Υἱός σου·

μᾶς λέγει, «Θἆμαι πάντα βοηθός σου».

Σ᾿ Αὐτόν καί ἀναθέτω τήν ζωήν μου·

Αὐτός ἄς μοῦ φυλάξῃ τήν ψυχήν μου.

Ἐφούσκωσε τριγύρω μου ἡ θάλασσα,

μά ἔχω προστασίαν μου τήν Ἄνασσαν.

Ψυχῆς μου κατευνάζονται τά κύματα

Κυρίου μου προσέχοντας τά ρήματα.

Ἡ Νύμφη ἡ Πανάμωμος καί Ἄμεμπτος

καί Μήτηρ τοῦ Κυρίου ἀειπάρθενος,

σύ φύλαξε τό σῶμα μου, ἡ Ἄσπιλος·

ἡ δόξα σου, Μαρία, εἶναι ἄπειρος.

Μητέρα τήν ἐπίγειον στερήθηκα·

Χριστόν μου καί Σωτῆρα δέν ἀρνήθηκα·

Ἐσένα ἔχω μόνην ὡς Μητέρα μου,

Θεόν τόν Ἐπουράνιον Πατέρα μου.

ΤΡΙΤΟΝ ΠΟΙΗΜΑ

Θαλάσσης τά πολύφθογγα τά κύματα

μοῦ στέλνουν μετανοίας τά μηνύματα·

μοῦ λέγουν: τῆς καρδιᾶς τὰ ἐρωτήματα

ἄς γίνουν προσευχῆς σου τά αἰτήματα.

Χριστέ μου, δίδαξέ με πῶς θά μάθω

μαζί Σου καί γιά χάρη Σου νά πάθω.

Ἀμέτρητο ἀγάπης Σου τό βάθος·

Πῶς ἦταν ἡ ζωή μου ἕνα λάθος;

Τό σκότος μου ζητῶ νά μοῦ φωτίσῃς,

σειρές ἁμαρτημάτων μου νά λύσῃς.

Παράδεισο ζητῶ νά μοῦ ἀνοίξῃς,

ἁγνότητος ἀξία νά μοῦ δείξῃς.

Ψυχή μου, πάρε τώρα ἀποφάσεις·

δέν πρέπει τόν Παράδεισο νά χάσῃς.

Γιά χάρη σου σταυρώθηκε ὁ Πλάστης,

καί ἔτσι κατηργήθη ὁ δυνάστης.

Δυνάστης τῆς ψυχῆς σου ὁ ἐχθρός σου.

Σωτήρ καί Λυτρωτής σου ὁ Θεός σου.

Μά πρέπει ἐλευθέρως νά διαλέξῃς:

Ἐσύ θ᾿ ἀποφασίσῃς ποῦ θά τρέξῃς.

Ἄν θέλῃς σέ μετάνοια νά ἔλθῃς,

μέ φόβον καί ἀγάπην νά προσέλθῃς

σ᾿ Αὐτόν πού μέ τήν πίστιν ἐξαγνίζει

καθένα πού στήν Χάριν Του ἐλπίζει.

Τήν ἄφεσιν πταισμάτων νά ζητήσῃς·

μέ δάκρυα ψυχήν νά καθαρίσῃς.

Διότι μέ τόν πόνον τῆς ψυχῆς σου

θά γίνῃ ὁ Χριστός σου ἡ ἰσχύς σου.

Τά Πάθη Σου, Χριστέ μου, ἄς γιατρέψουν

τά πάθη μου, καί τότε θ᾿ ἀγναντέψουν

τά μάτια τῆς ψυχῆς μου Οὐρανούς Σου,

νά βλέπω μεγαλεῖον τοῦ Σταυροῦ Σου.

Τόν δρόμον μετανοίας νά βαδίσω,

μαζί Σου, Ἰησοῦ, νά περπατήσω

καί κάνε μές στό Φῶς τῶν Ἐντολῶν Σου

νά πράττω τά θελήματα Πατρός Σου.

Χριστέ μου, ἀπ᾿ τό ὕψος τοῦ Σταυροῦ Σου

στεῖλε τό φῶς Σου στήν καρδίαν τοῦ παιδιοῦ Σου,

ζυγόν δικαιοσύνης νά γνωρίσω

καί τήν εὐθεῖαν τήν ὁδόν νά περπατήσω.

Θεόν Πατέρα, Ἰησοῦ, εὐγνωμονῶ

καί Σέ, Υἱόν Του, μετά δέους προσκυνῶ.

Σύ ἐσταυρώθης, γιά νά σώσῃς τήν ψυχή μου·

κάνε δεκτήν τήν ταπεινήν τήν προσευχήν μου.

Πατέρα τό Πανάγιον τό Πνεῦμα,

ξηραίνει ἀπογνώσεως τό ρεῦμα,

τό πνεῦμα τῆς δειλίας ἀφαιρεῖ

καί κάνει τήν καρδιά μας ἰσχυρή.

Ψυχή προσευχομένη ἀγαπᾶ

καί νοιώθει τοῦ Θεοῦ τήν δωρεάν·

τό χέρι τοῦ Κυρίου δέν μ᾿ ἀφήνει

τό ἔλεος ὁ Εὔσπλαγχνος μᾶς δίνει.